Nga : Ferdane F, Sahiti
Dashnia asht si era që malin e ban t’gjallë
Nuk pyet “a je gati?”, e as “a m’ban ballë?”
Pemët me rranjë t’forta me erën vallëzojnë
ato me rranjë të dobëta, të rrëzueme përfundojnë
Dashnia asht si uji që buron n’gur t’thatë,
Edhe po s’u pi, pareshtun rrjedh ditë e natë
Pa pritshmëni, pa kthim, pa kushte gjallnon
Si nana që dhuron, pa pyet nëse fëmija e meriton.
Dashnia
Asnji dashunues s’e poshtnon tue i thanë “jo!”
Ajo s’ka “të lutem!”, “m’fal!”, “a ke kohë?”
Këto janë fjalë për të mirësjellshmit
e jo për të ndjeshmit
Ajo s’asht e jotja, e as e jemja
Atë s’e ze toka e qiejt, atë e ze veç zemra
Ajo t’ban me udhëtue përtej vetes për me gjetë veten
Me i kalue mendimet e me takue zemrën
Tue kenë përtej gëzimit, përtej dhembjes, përtej vdekjes
Bahesh vetë jeta, e jo pjesë e jetës
Dhe gjallnon përtej të sotmes dhe të djeshmes
Dhe përtej vetë të përtejshmes…
E kur dhe ku mund të na jepet ky rast?
Tani, në këtë çast.
