Triumf që nuk duket
Asaj ia vodha ngjyrën e shpirtit,
e derdha mbi zemrën time të zbehtë,
dhe ajo mori frymë me dritë të huazuar,
si petalë që çel nën shiun e parë.
Asaj zemre i dhashë një emër: femër,
emër që tingëllon si këngë në agim,
si psherëtimë e butë në mesnatë.
E bukur, e brishtë, por me gjak zjarri,
ajo është hyjneshë në trup të prekshëm,
zë që hesht kur të tjerët ulërasin.
Zemra e saj, e mbuluar me ngjyrë shpirti,
ndriçon si aureolë mbi ballin e botës,
është triumf që nuk zbret nga froni,
edhe kur rrëzohet nga qielli.
Ajo s’ka nevojë të bërtasë,
forca e saj rritet në heshtje,
si rrezja që s’ka zë, por ndriçon gjithçka.
Aureola nuk qëndron mbi kokë,
ajo lind nga brenda,
si dritë që del nga plagët e padukshme.
Triumfi i saj nuk është britmë,
por qëndrim i drejtë kur shpirti thyhet,
buzëqeshje në terrin që s’e sheh njeri.
Sepse ajo është dritë pa zë,
hijeshi pa zhurmë,
triumf që nuk duket,
por që ndriçon gjithmonë.
N*Jakupi
