Heshtja e botës

Heshtja e botës

Në përqafim me mëkatin u tret njeriu,

në lakmi humbi ndjenjën e vet,

gëzohej nga fatkeqësia e tjetrit,

harroi se ç’do të thotë të jesh njerëzor.

Të pasurit shkelën pa mëshirë

nderin dhe shpirtin e të varfërve,

u ngjanin egërsirave të lidhur me djallin,

humanizmi bëhej veç për emër.

Ndërsa të tjerët luftonin për kafshatën e gojës,

të etur për një pikë ujë,

trupat e tyre kthyer në hije,

eshtrat dukeshin pa aparatura.

Në sytë e tyre rrinte trishtimi,

fytyrat pasqyronin pafajësinë,

lotët derdheshin si det i trazuar…

dhe bota… hesht.

Por diku thellë, një zë ngrihet,

si dritë që thyen terrin,

kujton se njerëzimi jeton,

sa herë një zemër zgjedh të jetë mirësi.

Adifete Shiti ©

Shtator,2025

Dardani